De Goed Volk Blues (geïnspireerd door het jarenlang lezen van Volkskrant magazine)

Ik kocht een deftig herenhuis, maar het lijkt nu meer een fabriek

Want dat staal, beton en sloophout oogt zo lekker authentiek.

Die bonk roest dat is een krukje, naast die fiets daar aan de muur.

Ja, die móest ik gewoon hebben, ook al was het reteduur.

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

Ik ga uit eten in een slooppand, op een verlaten bouwterrein:

Witte tegels en tl-licht, dus dat moet wel trending zijn.

Een behaarde man met tattoos serveert er knol met varkenskop,

En als toetje nog een sorbet van blauwe kaas en zoute drop.

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

‘Waarom zou je zo ver weg gaan?’ zeg ik op feestjes nonchalant,

Je kunt ook prima glampen, gewoon hier in Nederland.

Nou, goed, ik ga wel regelmatig naar New York of naar Milaan,

Maar dat is toch pure noodzaak met mijn creatieve baan?

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

Ik ben echt niet te benijden ook al ben ik zes keer modaal.

mijn leven is zo hectisch dat is echt niet meer normaal.

Ik heb mannetjes voor van alles, van wijn tot vers zuurdesemdeeg,

Dus met de bakfiets heel de stad door want de Tesla is weer leeg.

Dan door de regen naar de Marqt, voor quinoa en tarwegras,

Bloem en Splinter blijven binnen anders krimpt hun vilten jas.

 

Ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

Maar af en toe ben ik zo moe, dan ben ik heel dat goed zijn meer dan zat

Dan wil ik effe lekker Maccen,

Een trainingspak aantrekken,

En dan gaan zuipen voor mijn voordeur zittend op een volle krat.

 

Maar ik ben Goed Volk

Wowowowowow, ik ben Goed Volk

Ik lees de juiste kranten, ik deug aan alle kanten

Ik ben Goed Volk

 

 

 

 

Nederlands-Engels

Zomergast Ionica Smeets liet laatst een fragment van Kees Torn zien. Daarin zingt hij een lied dat bijzonder in elkaar zit: elk laatste woord is de fonetisch uitgesproken Engelse vertaling van het voorlaatste woord. Naar eigen zeggen heeft hij er 6 jaar aan gewerkt. Dat leek me wel een leuke uitdaging, dus heb ik ook een poging gewaagd, waarbij ik er geen mocht gebruiken die hij al had gebruikt. Dit is het resultaat van 1 avond:

Omdat mijn ex van elk gebakje er wel acht eight
Vroeg ik maar niet meer of ze soms nog haar gewicht weight
Wel vroeg ik me vaak af waaraan ze ’s nachts zo laat late
Als ze naar snackbars op een voedsel-rooftocht raid

Ze had vaak zo’n honger dat ze zelfs nog in mijn aas bait
Dus toen ze op een dag het eten dat ik maakte made
En ik vroeg wat ze laatst toch met die kok op een afspraak date
Maakte ik kennis met de eigenschap die haat hate

Ik weet nu hoe het voelt als je uit je huis verbannen banned
En vraag me af of ooit het feit dat zij vertrok went
Elke morgen word ik eenzaam wakker in een slecht bad
En zodra ik weer aan haar denk begeeft mijn hoofd head.
Ik denk aan hoe ze everzwijn kon eten in haar goeie good
En ik beeld me in dat zij dat nu dus met die gast dude

O als u toch eens wist hoe mij die snol tart
En ook die kerel van haar is tot in zijn kern heart
Ik wil wel tegen hem zeggen: ‘je bent een lul, cock!’
En dat ik met van haar houden in één klap knock
Ja, dat ik liever nog ter plekke in een stok stick
Dan dat ik deze streek van zo’n ellendig varken pig

Maar dan droom ik weer hoe ze verlekkerd naar een taart cake
Terwijl haar open mond een beetje op een meer lake
Dan ebt de woede alweer weg en ik ontwaak wake
Boos dat ik weer over mijn eigen hachje sake

Maar soms als ik een hele kip op mijn fornuis stove
Of in mezelf mijn zelfgebakken brood loaf
Dan denk ik weleens ‘goh, wat is die friet fry’
Ja, zelfs al is van de kalkoen dan nog de dij thigh

Dan eet ik zoals zij dat elke dag day
Daar stop ik dan pas halverwege mei May
En terwijl ik mijn overhemd waaruit ik bijna klap strike
Zie ik dat ik eindelijk op de vrouw van wie ik houd like.

Hier vind je de originele tekst van Kees Torn: http://muzikum.eu/nl/123-3179-149182/kees-torn/n-e-lied-songtekst.html 

 

Oorlog en Vrede

Nederland is, zoals het cliché wil, een land van kooplui en dominees. Een wapen staat ons niet. Sommige volken lusten er wel pap van, maar  een oorlogsverklaring brengt ons al snel in verlegenheid. In WO I ontsprongen we de dans geheel, in WO II hadden we het na vier dagen wel gezien. Daarna streed een klein groepje nog in het verzet (de meeste aanmeldingen voor het verzet kwamen op 5 mei 1945), een iets grotere groep heulde met de bezetter en de grootste groep deed wat mensen altijd plegen te doen in dergelijke omstandigheden: proberen te overleven.

 

Uit opiniepeilingen van 1945 bleek de populariteit van het hele concept oorlog tot een historisch dieptepunt te zijn gedaald. Het volk had het bijna unaniem als een zeer ontrievende periode ervaren en het vakje ‘voorlopig liever niet’ aangekruist. De regering gaf zich hier rekenschap van en besloot de volgende oorlog a) heel ver weg te houden en b) geen oorlog te noemen. De 5.000 Nederlandse (en 150.000 Indonesische) slachtoffers die tussen 1947 en 1949 tijdens de Politionele Acties vielen moesten daarom niet gezien worden als oorlogsslachtoffers, maar als incidenten tijdens pogingen de rechtsorde te herstellen.

In deze tactiek zijn we intussen zo bekwaam dat Nederland bijna synoniem is aan vrede. Om aanvallen op eigen bodem te voorkomen sloten we allianties met de meest strategische bondgenoten. Vechten deden we bij hoge uitzondering. Ver weg, alleen als het echt moest van genoemde bondgenoten en alleen als we een plekje in de achterhoede kregen. Dat noemden we dan een humanitaire interventie, vredesmissie, of politietraining. De tegenstanders waren dictators of terroristen, behorend tot enge sektes als het communisme en de islam, die het op onze vrijheid, vrouwen en kinderen voorzien hadden. De gesteunde partij was het Onderdrukte Volk, het Verzet, de Oppositie of het Maatschappelijk Middenveld.

Deze strategie was niet altijd gemakkelijk. Onze bondgenoten maakten er regelmatig een potje van. Ze voerden oorlog, vielen landen binnen, hielpen dictators in het zadel, legitimeerden mensenrechtenschendingen en zelfs volkerenmoorden. Al te nadrukkelijk afstand nemen kon niet, immers, “if you’re not with us, you’re against us”. Stil houden en hopen dat ze ons niet nodig hadden bleek de beste optie. Was er een wereldkampioenschap Doen Alsof Je Neus Bloedt geweest, dan had Nederland dat de afgelopen 60 jaar geregeld gewonnen. “Nee nee, we zijn niet in oorlog. Gaat u maar rustig slapen”.

En daar was dan ineens de Arabische Lente. Eindelijk iets waar we ons zonder problemen achter konden scharen. Het voldeed aan al onze criteria: Het was ver weg. Het Onderdrukte Volk stond centraal. Het ging over moslims maar dan positief. Israël was er eens niet bij betrokken en –last but not least- je kon het steunen vanuit je luie stoel.

Syrië kwam vanuit een underdogpositie binnen, maar werd al snel het belangrijkste land om te volgen. Maandenlang debatteerden we over hoe we het gewapend verzet tegen Assad konden steunen, met oplossingen variërend van een opbeurend bericht via Facebook tot nog een debat organiseren.

Toen er steeds meer islamisten in alle machtsvacua sprongen werd het al lastiger. Toen er Nederlandse moslimjongeren, type ‘geradicaliseerd’, naar Syrië afreisden raakten we pas echt in paniek:

“Hè? Maar…WIJ zijn tegen Assad, hoe kunnen ZIJ nu ook..?”

“Ja maar…wij steunen de oppositie alleen met woorden, gaan zij nu echt…?”

Gelukkig herpakten we ons snel weer: het was niet dat ze tegen Assad wilden strijden, maar dat ze als terroristen terug naar Nederland zouden keren om hier de rechtsorde te verstoren. En dat kunnen we niet gebruiken in ons vredelievende landje.

* VERTROUWELIJK *

Beste stemgerechtigde,

Nog even over ons geheime plan. Het wil namelijk nog niet echt vlotten, merkt u dat ook? Aan u ligt het niet, u heeft zich keurig aan de afspraak gehouden. Met bovenmenselijke kracht hield u uw gezicht in de plooi en antwoordde u nonchalant “PVV” en “50plus” als de enquêteurs van Maurice de Hond op uw stoep stonden. De pers slikt het tot nu toe voor zoete koek en heeft nog geen argwaan bij het absurde idee dat een paar miljoen weldenkende mensen overweegt op een stel graaiende bejaarden of haat zaaiende malloten te stemmen. Hulde!

Maar dat was maar de helft van het plan. Met alle camera’s gericht op Wilders en Krol zouden die twee zich ongetwijfeld binnen no time onfeilbaar wanen en slordig worden. In de tussentijd konden de echte partijen zich in de luwte herpakken. VVD zou laten zien wat liberaal ook al weer was en de financiële markten eens flink op de schop gooien, met in haar kielzog de PVDA als waakhond van de sociale rechtvaardigheid. Groen Links zou een nieuwe charismatische leider opwerpen die met echte groene en linkse alternatieven zou komen, D’66 zou de democratie nieuwe glans geven, het CDA zou er eindelijk in slagen naastenliefde naar politiek te vertalen en de SP zou van gekkigheid niet meer weten waar nog tegen te zijn. Tegen de volgende verkiezingen zou iedereen zich verbaasd afvragen waar die twee gekke mannetjes zich toch in hemelsnaam zo boos over maken.

Op papier zag het er mooi uit, maar u zult het met me eens zijn: het komt nog niet echt lekker uit de verf. Vooralsnog is de VVD vooral bezig zelfverrijkers in het zadel te houden met geld dat de PVDA bij armen en zieken weghaalt. Groen Links strijdt gezichtsloos voor gratis glaasjes water en plassen onder de douche. D’66 is na het lenteakkoord een welverdiend uiltje gaan knappen, het CDA is helemaal in de eigen navel verdwenen en de SP roeptoetert weer als vanouds dat alles naar de knoppen gaat. En Krol en Wilders?  Still going strong. Het lijkt er zelfs op dat ze lucht hebben gekregen van ons plan, getuige de mededeling van de PVV dat ze niet uit zijn op verdere groei, maar op “consolidatie”. Een pas op de plaats dus. Elke week dat de Witte Messias in Australië zit is er één waarin hij geen mediablunders kan begaan. En Krol speelt het spelletje  behendig mee en verzint statistieken waar je bij staat.

Kortom: we zullen nog even vol moeten houden, hoe moeilijk het ook is. Als het u echt niet meer lukt uw lachen in te houden kunt u het bij de volgende peiling nog proberen met “SGP”. Succes!

Syrië maakt werk van de millenniumdoelen

Hooggeachte mevrouw Ploumen,

Met blijdschap namen wij kennis van uw wijze besluit om voortaan ook militaire interventies uit ontwikkelingsbudget te financieren. Graag zouden wij daarom de bijgevoegde subsidieaanvraag onder uw aandacht willen brengen. Wij denken dat dit projectvoorstel uitstekend past binnen het Nederlandse ontwikkelingsbeleid.

Zoals u zult zien, gaat het om een interventie met een landelijke, zelfs internationale uitstraling. Door niet alleen de binnenlandse subversieve elementen in één klap uit te roeien, maar ook de positie van grootste kernmacht in de regio te verwerven werken we met dit project op duurzame wijze aan de rust en stabiliteit in de regio. Daarnaast levert het een bijdrage aan vrijwel alle millenniumdoelen.

Neem bijvoorbeeld onderwijs. Een groot probleem in ons land. In dit project zullen ongeveer 12.000 minderjarige jongeren in trainingskampen een intensieve beroepsopleiding kunnen volgen. Daarnaast zal het project werk verschaffen aan ruim 20.000 manschappen en daarmee zo’n 120.000 gezinsleden uit de armoede halen. Bovendien levert de inzet van clusterbommen een bewezen bijdrage aan het halveren van arme gezinnen.

Dan de gezondheidszorg. Helaas hebben mannen daartoe nog altijd beter toegang dan vrouwen, een ongelijkheid die natuurlijk niet meer van deze tijd is. Wij willen daarom graag iets doen tegen deze voorkeursbehandeling. Zoals u in onze track record op blz. 14 kunt zien, hebben wij uitgebreide ervaring in het bombarderen van ziekenhuizen. Ter compensatie van deze tijdelijke herstructurering van de zorg, zal met inzet van mosterdgas de bestrijding van parasieten meer prioriteit krijgen.

Het project draagt ook bij aan het milieu: dankzij tactisch gebruik van bermbommen en luchtafweergeschut, verwachten we de CO2 uitstoot en geluidshinder drastisch terug te kunnen dringen. Na het uitroken van de rebellenbasissen in het Noorden, zal daar bovendien een spoedig herstel volgen van het broedgebied van de zeldzame steppekievit.

Dankzij de grote Nederlandse belangen in de internationale wapenhandel, zal de return of investment voor uw bijdrage aanzienlijk zijn. Laat u zich dan ook niet afschrikken door het bedrag, maar bedenk dat u hiermee een deel van uw zorg voor vrede, veiligheid en ontwikkeling in goede handen overdraagt. Wij zien uw reactie met vertrouwen tegemoet.

Hoogachtend,

Bashar Hafiz al-Assad

President Arabische Republiek Syrië

 

Verscheen eerder als column in Tijdschrift Antropologie en Ontwikkelingsstudies (TAO)

Lincoln, the legacy

De film Lincoln is bij de Globes met groot gejuich ontvangen en zal binnenkort ongetwijfeld met Oscars worden overladen. De p.r. is dan ook in handen van niemand minder dan Bill Clinton. Volgens hem toont de film ons “…waar we (het Amerikaanse volk?) toe in staat zijn geweest, en opnieuw kunnen zijn.” De film gaat over de strijd van Lincoln die tegen alle stromen in ging om de slavernij af te schaffen en daarbij zelf het leven liet. Een terecht eerbetoon dus.

Ik weet niet of het zo bedoeld was, maar in de wens die Clinton uitsprak zie ik ook een verwijzing naar de oorlogen die de VS nu, wederom tegen de klippen op, voert in naam van de vrijheid en democratie. Als dat zo is, hoop ik dat hij zich ook een andere les ter harte neemt, namelijk dat de strijd waarin Lincoln bijna 150 jaar geleden sneuvelde nog altijd niet gestreden is. De slavernij mag dan zijn afgeschaft; met name in het zuiden, waar Clinton is opgegroeid, is de Afro-Amerikaan nog altijd een tweederangs burger. En 50 jaar na de toespraak van Martin Luther King hebben blank en zwart nog altijd grotendeels gescheiden huwelijken, wijken, scholen, kerken, televisiezenders en zelfs begraafplaatsen. De populariteit van de NRA is voor een belangrijk deel te danken aan de met de paplepel ingegoten angst van de blanke middenklasse voor de zwarte onderklasse. En de zuiderling kijkt ook anno 2013 nog met argwaan naar die arrogante noordelijke Yankee die hem de les komt lezen.

Kortom: een oorlog kan dan wel de oppervlakkige machtsverhoudingen omgooien en wetten wijzigen, de onderliggende sociale en culturele structuren laten zich niet met geweld uitroken, maar graven zich dan juist dieper in. Dit te veranderen verreist strijd van een kaliber waarin Amerika minder uitblinkt: dat van de lange adem, de dialoog, en het samenbrengen van positieve krachten in de samenleving zelf. Als dit in eigen land al 150 jaar kost, dan past bescheidenheid in de buitenlandse ambities. Zolang de VS deze les niet leert zal het land vooral nieuwe wapenfeiten blijven toevoegen aan de lange lijst van onaffe oorlogen.

Iedere kaskraker krijgt vroeg of laat een vervolg. Misschien kan Spielberg dus ook vast gaan nadenken over Lincoln 2: The legacy?

Ingezonden brief

Beste redactie,

Nu de mondiale crisis ook ons continent heeft bereikt, moeten we keuzes maken. Daarbij moeten we ook historisch gegroeide Noord-Zuid relaties kritisch onder de loep durven nemen. Het kan niet zo zijn dat er maar geld en goederen van hier naar daar blijven gaan terwijl het, laten we eerlijk zijn, nauwelijks iets oplevert. We hebben er miljarden ingepompt, maar een stabiele en eerlijke economie heeft dat niet opgeleverd. Dat toont de crisis wel weer aan. Weliswaar heeft hun economie de laatste jaren een rudimentaire vorm van beschaving ontwikkeld, maar ook een afgerichte parasiet blijft een plaag. Het zal dan ook nog lang duren voor we echt een return of investment zien die enigszins zoden aan de dijk zet.

Recente studies laten bovendien zien dat het merendeel van de rijkdommen die vanuit hier die kant op gaan, verdwijnen in de zakken van een kleine elite. Hierdoor wordt de ongelijkheid eerder versterkt dan bestreden. Het is dan ook juist in het belang van de sociale rechtvaardigheid om de geldkraan zo snel mogelijk dicht te draaien.

En dan heb ik het nog niet gehad over de steeds groter wordende groep gelukszoekers die vanuit daar onze richting op komt. Het merendeel van hen heeft totaal niet de intentie hier te integreren. Ze kopen, eten, wonen en ontspannen vooral in hun eigen migrantenkring en een groot deel van de winst die ze hier dankzij onze voorzieningen maken wordt belastingvrij weggesluisd naar de thuislanden.

Voorstanders van samenwerking stellen dat de globalisering onze economie onlosmakelijk heeft verbonden met die van hen. Als dat zo is, dan zeg ik dat zij er ook beter bij gebaat zijn als we dat geld in onze eigen economie pompen in plaats van het daar in een bodemloos vat te gooien. Ook wordt er steevast geroepen dat samenwerking ons culturele spectrum zo vreselijk verrijkt. Misschien ligt het aan mij, maar veel meer dan herriemuziek en raar eten zie ik hier niet van terug in mijn omgeving.

Nee, het wordt tijd dat wij, als Afrikanen, eens aan onszelf gaan denken en die Europeanen, Amerikanen en Chinezen leren om zelf hun boontjes te doppen. De liefde kan immers niet altijd van één kant komen, zeg ik wel eens. Samenwerken prima, maar pas als onomstotelijk bewezen is dat wij er beter van worden. En we gaan niet meer op onze knieën voor een paar grijpstuivers en een pallet graan terwijl langs de achterdeur het goud, de diamanten, de olie en het landbouwareaal naar het westen wegvloeien.

Maar die ontwikkelingswerkers, die blijven we asiel verlenen. Die kun je niet in de kou laten staan. Ik heb ook een hart…

Dr. F. Bolekesteyni, politicus in ruste, Tanzania

 

verscheen eerder als Column in Tijdschrift Antropologie en Ontwikkelingsstudies

Akkoord in fusie Openbare Bibliotheek Gulpen en Baggerbedrijf Sliedrecht

De fusie tussen de openbare bibliotheek Gulpen en het gemeentelijk baggerbedrijf Sliedrecht is vanaf vandaag een feit. Bronnen rond beide partijen maakten enige tijd geleden al melding van onderhandelingen, maar vandaag traden de directies naar buiten. “Dit kabinet heeft duidelijk gekozen voor schaalvergroting om de crisis te bezweren.” Aldus directeur G. van Wanroij van het gemeentelijk baggerbedrijf. “Als scholen, gemeentes, omroepen en provincies moeten fuseren dan willen wij als publieke instellingen niet achterblijven. Op deze manier kunnen we toch een hoop werkzaamheden bundelen, en dat scheelt enorm in de overhead.”

Kritiek op de fusie wordt door beide partijen krachtig verworpen. “Er wordt gezegd dat we een bestuurlijk moloch creëren en dat onze organisatieculturen onverenigbaar zijn. Dat is natuurlijk onzin.” Bibliothecaris Zwanenberg voegt toe: “Kijk, je kunt zeggen dat een Zuid-Hollands baggerbedrijf niet onze meest voor de hand liggende fusiepartner is. En natuurlijk hebben we ook overleg gevoerd met naburige culturele instellingen. Maar als iedereen al met elkaar aan het fuseren blijkt te zijn moet je verder durven kijken. Anders mis je de boot.”

Op de vraag naar de praktische invulling van de fusie reageert van Wanroy laconiek: “het belangrijkste is dat we nu één organisatiestructuur hebben. De rest volgt vanzelf. Ik verwacht dat we taken als personeelsadministratie, klantrelaties en bevoorrading vrij eenvoudig kunnen samenvoegen. Beheersmatig is er tussen boeken en bagger weinig verschil natuurlijk.”
“Inhoudelijk ook niet meer, nu 50 shades ons populairste product is” grapt Zwanenberg.
Momenteel wordt gewerkt aan een spectaculair ontwerp voor een splinternieuw directiekantoor, dat waarschijnlijk in Eindhoven zal verrijzen. “Ook in crisistijd mag je best ambitieus zijn” lachen beide heren.

Mijn Complottheorie

Ik weet het intussen zeker: vliegen is een complot. Hoe kan het ook anders? Als ik zeg Bernard, piloot, Bilderberg, KLM dan weten ingewijden in de komplottologie al genoeg. En dan heb ik het nog niet eens over chemtrails, die witte gifstrepen waarmee volgens bijna wetenschappelijke bronnen het volk dom en versuft wordt gehouden. Ik bedoel maar.

Ik waarschuw de lezer wel: sinds ik het weet zijn mijn laatste drie vluchten met samen 16 uur vertraagd, heb ik twee keer van vliegtuig moeten wisselen (zogenaamd wegens technische storingen), ben ik uit de rij geplukt om een verdacht voorwerp in mijn koffer te identificeren als zijnde een fles onschuldige ahornsiroop (extra gerijpt weliswaar), heeft men een fles shampoo in mijn tas leeg laten lopen, ben ik afgezet bij de koffietent op Kenyatta Airport en stopte mijn tv-scherm vlak voor de ontknoping van Ice Age 3. Ik raad u dan ook aan deze column na lezen zo snel mogelijk te vernietigen.

Wat ik ontdekt heb is dat achter dat hele vliegen een  eliteplan schuilgaat om de opkomst der middenklasse neer te slaan. Het hele systeem is ontworpen om insiders comfortabel van A naar B te vervoeren en tegelijk outsiders die te dicht bij dreigen te komen mentaal te breken.  Wie vliegt kan namelijk ver komen en dat is niet de bedoeling.

Dit begint al bij het boeken. Er is geen ondoorgrondelijkere markt dan die van vliegtickets. Beschikbaarheid en prijzen fluctueren meer dan het humeur van Patty Brard. Dat is nergens voor nodig, maar men wil dat jij denkt dat er achter de schermen een hogere macht bestaat met een dusdanig geraffineerd systeem dat het jouw simpele boerenlogica ver te boven gaat. Na uren zoeken hebben ze je waar ze je willen: uit het lood geslagen en twijfelend aan eigen kunnen.

Even voel je je ego weer wat opkrabbelen als je je met wat moeite online incheckt: als moderne wereldburger ben jij die sukkels die nog naar de balie gaan mooi een stap voor. Tot je weer tussen die sukkels in de rij staat omdat je je koffer nog steeds bij dezelfde balie moet afgeven.  Dan volgt een tweede rij waarin je de zegening moet zien af te dwingen van een school drop-out die zijn macht ontleent aan een paar strepen op zijn mouw. Devoot kijken, geen voet over de lijn, niet te langzaam of te snel naar het hokje, geen verdachte blik of opmerking, paspoort op de goede pagina, en proberen op je 6 jaar oude foto te lijken.

Omdat je je netjes 3 uur voor vertrek hebt gemeld heb je nu 2 uur stuk te slaan in de duty free. En daar begint het echte werk. Deze zone is erop gericht jou te laten voelen dat jij niet tot de grote wereld der kosmopolieten behoort. Dat jouw aanwezigheid hier op een vergissing berust. Want de mensen die deze wereld normaliter bevolken zijn blijkbaar allemaal van het type dat vlak voor vertrek nog even een horloge van 1.800 euro koopt, een paar flacons gelimiteerde parfum meepikt en ook dat koopje van een kristallen cognacfles in Korenwolflederen koker niet kan laten liggen. Als ze niet in de weer zijn met allerlei mysterieuze watermassagebedden en zuurstofaromatherapieën.

Omdat je in het gewone mensenrestaurant twee uur moet wachten op je burger van 12 euro wordt je publiekelijk veroordeeld voor “delaying the flight.” Aangekomen bij de gate volgt het meesterstuk: omdat het niet vernederend genoeg was op sokken en met afzakbroek in je liezen betast te worden met een rubber handschoen wordt je tegenwoordig in een kooi gezet waarmee men op groot scherm tot diep in je bilnaad kan kijken.  Ondertussen wordt je door een andere collega bruusk ondervraagd over welke misdrijven je dacht te begaan met die pincet die nog in je zijvakje bleek te zitten.

Excuses mompelend en je broek ophijsend kom je uiteindelijk doodmoe in het volgende voorgeborchte aan. Hier worden de slachtoffers op kleur of nummer gesorteerd. De elitetroepen mogen als eerste aan boord. Omdat jouw prioriteitscode ergens na de toiletblokjes komt schuif je achter de inmiddels derde champagneronde aan door de 1^e klas, zodat je goed op je in kunt laten werken wat jij achter dat gordijntje allemaal zult moeten ontberen. 

Wie zich tijdens de vlucht af wil sluiten met wat leesvoer heeft de keuze uit een oude krant van een land dat er wél toe doet of een in-flight magazine vol megajachten en decadente hotelpaleizen in de Emiraten. Omdat slaap de geest teveel aansterkt wordt je om het half uur gewekt voor een warm handdoekje, een croissantvormig sponsje of nog een extra diamanten klokkie uit de duty free kar.

Eenmaal geland moet je uitgeput opnieuw door alle lagen van Dante’s inferno. Alleen nu zijn de kwelgeesten jarenlang getraind om je ervan te doordringen dat je ongewenst bent en eigenlijk al in de problemen zit tenzij je wel heel erg je best doet. Als de schuifdeuren van het vliegveld je eindelijk uitspuwen en je met je koffer veilig tussen de hordes taxichauffeurs, simkaartverkopers en zakkenrollers staat, zie je eruit als iets dat de kat binnensleepte waarna de hond er nog flink wat onoorbare handelingen mee verrichte, en zo voel je je ook. Op dat moment stapt naast je zo’n eersteklasser druk bellend voorbij en stapt met zijn uitgeslapen, frisgewassen succeshoofd in een klaarstaande Mercedes. En je beseft dat hij tot een wereld behoort waartoe jij nooit, maar dan ook nooit zal behoren.

 

Get your kicks in District Six

Een stage of vrijwilligerswerk in Kaapstad, wie wil dat nu niet? Overdag in de zon leuke activiteiten doen met vrolijke straatkinderen en ’s avonds na een braai op een parelwit strand genieten van het bruisende nachtleven van Main Street of Observatory. Klinkt goed he? En daarom heeft de gemiddelde Township-school tegenwoordig meer stagiaires dan leerlingen en moet je voor een foto met een authentiek straatschoffie eerst een afspraak maken met zijn persagent. Dat zijn natuurlijk niet de verhalen waar je mee thuis wilt komen. En dat terwijl er in de rest van het land nog miljoenen armen leven die nog nooit zo’n gezellige westerse vrijwilliger hebben ontmoet! 

“Ja, dank je feestelijk”, hoor ik je denken. “Ik ga toch geen half jaar tussen de geiten zitten in één of ander Zulu of Xhosa gehucht aan de oostkust? Of me laten beroven en verkrachten in zo’n eng getto in Johannesburg?”  Groot gelijk. En binnenkort hoeft dat ook niet meer: dankzij een paar slimme Chinese investeerders halen wij de doelgroep gewoon naar Kaapstad! In hartje stad, op de historische grond van District Six (wereldberoemd om zijn gewaagde stadsvernieuwingsprojecten), verrijst binnenkort een megacomplex dat onderdak biedt aan tienduizenden armen, geselecteerd uit de ergste probleemgebieden van Kwazulu Natal, Oostkaap en Gauteng.

Het project is speciaal ontwikkeld om zoveel mogelijk stagiaires en vrijwilligers een plek te geven. Zo krijgen alle kinderen verplichte vakken als ‘Matig Engels’, ‘Creatieve expressie’, ‘Iets met hiphop’ en, speciaal voor ex-jeugdbendeleden, de cursus ‘Wil je erover kleien?’ Iedere schoolklas zal maandelijks een musical opvoeren. Er zijn vrouwencentra, jeugdhonken, speelterreintjes en sportclubs. Het complex is van alle gemakken voorzien en is praktisch ingedeeld. Zo is er een weeshuis van twintig verdiepingen, een HIV/aids wijk, een verslaafdenblok en een blijf-van-mijn-lijfstraat. Nog nooit was de Derde Wereld zo overzichtelijk!

Ook zin in een paar maanden vrijwilligerswerk op een steenworp afstand van Gucci en Guinness? Meld je dan nu aan! SMS “kicks” naar 666, of maak 15.000 euro^* over op onderstaand rekeningnummer.  Doe het nu, voor een onvergetelijke ervaring!

^* Vrijwilligers van de Internationale Bouworde krijgen de eerste maanden 50% korting. Bedrag is excl. huisvesting in een Victoriaans pand in Observatory. Een weekendtrip naar de uitgestrekte leegte van de Oostkust is wel in de prijs inbegrepen: verblijf in één van de vele pas vrijgekomen hutten en waan je twee dagen lang in het echte Afrika!

(deze column verscheen eerder in het Tijdschrift Antropologie en Ontwikkelingsstudies)

Engelbert Humperdinck

Soms lees je een schijnbaar onbelangrijk bericht in de krant dat de hele dag door je hoofd blijft spoken. Vandaag was dat het volgende bericht: “Humperdinck 1^e Westerse artiest in Birma.”

Mijn eerste reactie was “Leeft die nog?”, maar blijkbaar is de 76 jarige Engelbert alive and kicking, zo die term ooit al op hem van toepassing was.

Mijn tweede reactie was medelijden. Allereerst met die arme Engelbert, die in het westen intussen zo is uitgerangeerd dat de bingosoos van Odiliapeel hem al niet eens meer gratis zou willen boeken. Maar artiest als hij is slaat hij geen optreden af, zelfs als hij daarvoor met zijn reumatische botten moet afreizen naar een malarialand waar men tot pakweg vorige week nog onbekend was met het 8-tonige systeem en waar geen hond kan meezingen met monsterhits als Spanish Eyes.

Maar meer nog voelde ik medelijden met het Birmese volk. 50 jaar geknokt voor een beetje vrijheid en democratie. 50 jaar in volstrekte isolatie geleefd, nauwelijks een idee wat er zich in dat mythische vrije westen ondertussen allemaal afspeelde. En dan gaat eindelijk de deur een kiertje open. Reikhalzend tuur je naar de streep licht om te zien welke zegeningen van de vrije wereld zich als eerste aan je zullen openbaren. Welke herauten van het vrije woord heeft het westen uitverkoren, en wat hebben ze voor je in petto? Nooit waren verwachtingen zo hoog gespannen. En ineens start iemand een orkestband in. Engelbert Humperdinck strompelt naar voren, hijst zich op een podium en zet Please, Release me in. Hier heb je het dus al die tijd voor gedaan. Hier zijn vaders voor gemarteld, Nobelprijswinnaressen voor opgesloten, kinderen voor verdwenen. Denk je eens in hoe dat voelt.

Misschien is het besef van het historisch belang van het moment zo overweldigend dat iedereen tot zijn dood zal volhouden dat het het mooiste concert was dat ze ooit hebben gezien. De Oost Duitsers hebben de Scorpions ten slotte ook niet gelyncht. Maar het zou ook zo maar kunnen dat mensen zich gillend terug in de armen van de militaire junta storten, smekend om de grenzen weer potdicht te gooien.

Aan de andere kant, als ik er langer over nadenk is het misschien maar goed dat we Engelbert hebben afgevaardigd. Stel je voor dat we meteen Lady Gaga hadden gestuurd, in een niets verhullend jurkje van ontbindende paardenrosbief. De enkele Birmees die nog geen posttraumatisch stresssyndroom had zou het direct krijgen.

Nee, laat een volk, dat al op zoveel verschrikkelijke manieren haar onschuld verloren heeft, die onschuld tenminste op cultureel gebied nog even bewaren. En wie kan die onschuld, die wij allang kwijt zijn, nou beter vertolken dan Engelbert? Die man is één brok nostalgisch middle of the road, mooi-was-die-tijd spruitjessentiment. Engelbert doet je terugverlangen naar een tijd van voetbal zonder hekken, familiespelshows, mariakaakjes, breipatronen en één uitstapje per jaar: naar een show van ene Engelbert Humperdinck. Of, maar dat was al op het randje, naar Andre van Duin. Misschien kunnen we André volgend jaar wel sturen. Die staat ongetwijfeld te springen. Lady Gaga sturen we wel als ze ook 76 is.

 

Ik wens het Birmese volk een onvergetelijk concert toe. En veel vrijheid.

O, wat zijn wij heden Vrij!

Morgen, 5 mei, vieren we onze vrijheid, aldus Postbus 51. Een mooi moment om ons nog eens even achter de oren te krabben en af te vragen wat we daar ook al weer mee bedoelden: vrijheid. Als er de afgelopen anderhalf jaar één begrip aan inflatie onderhevig was, dan was het dat wel. Het gedoogkabinet had de vrijheid in pacht, en iedereen die kritiek had moest vooral zijn muil houden. Niet alleen kunstenaars en activisten, maar ook onafhankelijke media, wetenschappers, rechters en buitenlandse regeringsleiders werden geschoffeerd. Moslims, Polen en vluchtelingen werden gestigmatiseerd en buitengesloten. Natuurliefhebbers, ontwikkelingsorganisaties en mensen met een dubbel paspoort stonden in de verdomhoek. De bewegingsvrijheid van mensen met een handicap werd aan banden gelegd.

Nog nooit werd de rechtstaat zo veelvuldig door de regering aangetast: gerechtelijke uitspraken over het uitzetten van kinderen en het recht op onderwijs van illegalen werden van tafel geveegd, Europees recht werd onderuitgehaald en privacyschendende wetten werden al uitgevoerd voor ze door de kamer waren. Bovendien tornden voorstellen voor invoer van minimumstraffen en verhoging van de griffierechten serieus aan de zwaarbevochten grondbeginselen van rechtsonafhankelijkheid en rechtsgelijkheid. Alles onder het mom van vrijheid.

Waar gedoogsteun niet genoeg was werd heerlijk samengewerkt met een partij zonder vrouwen met een achterban die kindervaccinatie des duivels vindt maar incest onder de pet houdt. Daardoor konden ambenaren in alle vrijheid homo’s hun recht op een huwelijk blijven ontzeggen.

We mogen de PVV wel eeuwig dankbaar zijn dat zij op de valreep de stekker uit deze ellende trok en zich de Zwarte Piet toe liet spelen. Maar laten we niet vergeten wie er nog meer in het Catshuis zaten. De VVD hield zich wijselijk even koest, maar de rook was nog niet opgetrokken of daar begon het CDA al juichend de handen, nog bruin van 7 weken Geert plezieren, in onschuld te wassen. O, wat hadden ze met ons meegeleden onder die boze PVV en wat was het toch zwaar om puur uit onbaatzuchtig landsbelang met zoveel vuur zulke verschrikkelijke standpunten te moeten verdedigen. Maar nu –jubelstemming!- zijn we bevrijd van dit juk en wordt alles anders! En al die foute standpunten? Die wissen we gewoon van onze website, nooit gebeurd, praten we niet meer over!

Gelukkig voor hen heeft dit kabinet zo weinig deuken in pakjes boter weten te slaan dat ze samen met de oppositie elk besluit van de laatste anderhalf jaar nog binnen 48 uur naar de prullenbak konden verwijzen. Heel het land viert feest, alles vergeven en vergeten. En de PVV? Uitgespeeld. “Dit nooit meer!” roept iedereen om het hardst. Een slogan die ook morgen weer veel te horen zal zijn. Misschien feesten we net wat harder dan andere jaren. Nederland is opnieuw bevrijd. Maar het monster van intolerantie is niet uit de onderbuiken verdwenen. Het zal opnieuw de kop opsteken. We weten nu wie waar zal staan als het zover is. Daarom mogen we dit nooit vergeten. Vergeven misschien wel, maar wacht daar nog wel even mee tot 13 september…

Gedicht “Sonnet 0: poezieavond”

Met dit gedicht won ik 17 maart op het Nijmeegse Boekenfeest in de Vereeniging de finale van de wedstrijd “De Gemakkelijkste Vijand” van literair tijdschrift Op Ruwe Planken. Ter gelegenheid van het boekenweekthema “Vriendschap en andere ongemakken” was de opdracht: beledig op poetische wijze je publiek…

Elfstedenkoorts aan de Keizersgracht

Beste Randstedelingen,

Laat ik vooropstellen dat wij, de provincialen, erg met jullie te doen hebben. Het zijn verwarrende tijden, waarin je zomaar een minderwaardigheidscomplex te pakken hebt. Vroeger ontleenden jullie je identiteit aan het neerkijken op dat lompe achterland, met zijn ganstrekken, fierljeppen en karbiet schieten. Jullie waren de moderne kosmopolieten, die zich niet inlieten met dit soort idiote tradities. Jullie hadden de opera, de schouwburg, het Rijksmuseum.

Maar daar is sinds dit kabinet weinig meer van over, mocht je het nog kunnen betalen. En wat doe je dan nog om te weten wie je bent? Normaal kruipen mensen dan bij elkaar voor het groepsgevoel, en vallen ze terug op vertrouwde rituelen. Maar wat als je je buren niet kent en je geen tradities hebt? Natuurlijk, jullie hebben ook volksevenementen. Maar vaak is het dan een subsidieslurpende poging van welzijnswerkers om rivaliserende subculturen te verzoenen (die vervolgens tijdens de feestelijkheden op de vuist gaan), of zit er een gehaaide commerciële partij achter, zodat je als publiek in een grote reclamecampagne figureert. In beide gevallen doet het je identiteit geen goed.

Dat is de crisis waar jullie nu middenin zitten. Populisten maken hier dankbaar gebruik van. In jullie wanhopige verlangen weer ergens bij te horen zijn jullie zelfs bereid op een Limburger te stemmen! Voor het eerst sinds de Spaanse tijd kijken jullie met afgunst over de Afsluit- en Moerdijk. Want daar zijn nog wel tradities. En die zien er toch best gezellig uit. Lekker Puur en Authentiek. Dus Hollanders als jullie zijn denken jullie: dat willen wij ook hebben!

In het begin dachten wij nog: prima, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Maar we hadden toch een beetje buiten die Randstedelijke arrogantie gerekend. Want in plaats van onze tradities van een bescheiden afstandje te komen bekijken, komen jullie ze simpelweg koloniseren.

Is er ergens een leuk gratis festivalletje met lokale dialectbandjes? Reken maar dat 3FM het kaapt. Het jaar erop staan honderdduizend Red Bull drinkende Randstedelingen onder leiding van volksmenner Giel Beelen modder te worstelen op de klanken van Di-rect. Met carnaval worden we gek van de Rotterdammers die “Tieten” scanderend onze vrouwen lastig vallen en bier naar onze carnavalswagens gooien. Jullie denken daarmee te blenden in de lokale scène, maar slaan de plank volledig mis. Omdat jullie niet maandenlang hebben geholpen dit allemaal te organiseren. Omdat jullie grootouders hier niet ook al stonden. Omdat het voor jullie plat vermaak en vals sentiment is. Omdat het, zoals we dat in de provincie zeggen, niet in jullie bloed zit.

Dit alles wordt weer pijnlijk duidelijk nu de Elfstedentocht dreigt door te gaan. Journalisten die geen Noor van een kunstschaats onderscheiden mijmeren non-stop over de Tocht Der Tochten alsof ze hem zelf gereden hebben en maken van elke Fries een Kameleonkarikatuur. En straks zullen honderdduizenden Unoxmutsen met après-skimuziek mee staan blèren en de echte Friezen verdringen, die wekenlang met de hand sneeuw hebben geruimd om dit alles mogelijk te maken. Het zou me niks verbazen als het ijs bij Balk zo slecht blijft omdat de bewoners ’s nachts zout strooien. Dit mediacircus mag aan hun dorp voorbijgaan.

Uit wraak voor dit alles sturen wij jaarlijks de onderbuik van onze gemeenschap gehuld in oranje opblaasklompen naar jullie toe om  de stad in een dag tijd vol te storten met plastic, bier en pis. Daar mogen jullie niks van zeggen, want het is niet jullie feestje. Het is ten slotte ook ónze koningin en ónze hoofdstad. Maar we weten het goed gemaakt: als jullie voortaan onze tradities met rust laten, zullen wij Koninginnedag ook weer in onze eigen dorpen en steden vieren. Dat is eigenlijk ook veel gezelliger.

Doe de inburgeringstoets!

De schrijver Rodaan, afkomstig uit Irak, maar meervoudig prijswinnaar voor zijn Nederlandstalige boeken, is gezakt voor zijn inburgeringstest. Dat geeft toch te denken. Dus zelf even zo’n test gegoogled en ingevuld. Wat blijkt? Met een 5,5 ben ik met de hakken over de sloot Nederlander. Ik ben hoger opgeleid, lees kranten, en wie buitenlands bloed in mijn familielijn wil vinden moet minstens vier generaties terug een zijtak inslaan naar Belgie. Maar met al die kwalificaties heb ik nooit geleerd wanneer een vrouw weer menstrueert na een miskraam of hoeveel fietsen het fatsoen mij voorschrijft in mijn voortuin te plaatsen. Hoe moet een lager opgeleide, kersverse immigrant dat dan weten? En kun je als Nederlander niet normaal functioneren als je niet weet uit welke eeuw de oliebollen komen of waar Helmond ligt? Als je zulke feitjes nodig hebt doe je gewoon wat elke Hollander doet: ga naar wikipedia.

Wat ik dankzij mijn studie wel heb geleerd is een hele slechte vragenlijst herkennen. En dat deed ik dan ook met stijgende verbazing. Dit is geen consumentenenquete: dit is een test waar mensen hun toekomst vanaf hangt. Hoe schandalig is het dan dat die test zo belabberd is? (En dan heb ik het nog niet eens over de denigrerende toon ervan). Bij een aantal vragen zijn volgens mij als zaakdeskundige (want Nederlander) meerdere antwoorden goed. Een doodzonde bij meerkeuze, waarmee je als eerstejaars sociale wetenschappen een dikke onvoldoende zou halen.

Bij heel veel andere vragen is het enige juiste antwoord: “dat hangt er vanaf”. Bijvoorbeeld: “wat geef je aan een collega die trouwt?”. Ik heb collega’s gehad van wie ik de naam niet wist, en aan wie ik dus ook niks gegeven heb mochten ze in die tijd getrouwd zijn. Maar ik heb ook een collega gehad aan wie ik op haar bruiloft een trouwring en een jawoord heb gegeven. Kortom: duidelijk geval van hangt ervan af. Ook hoe je je in je buurt gedraagt hangt er nogal vanaf. Volgens de norm van de test zouden we in ieder geval alle studentenhuizen per direct moeten ontruimen.

En dan is er ook nog de categorie “gaat je geen zak aan.” Bijvoorbeeld wat je moet denken als je twee zoenende homo’s op een terrasje ziet. Natuurlijk moet je nieuwkomers inpeperen dat wij hier niet discrimineren, maar als je mensen gaat afrekenen op wat ze denken kun je de halve bevolking deporteren. Bovendien dacht ik dat vrijheid van gedachten ook zo’n belangrijke Nederlandse waarde was.

Ik stel voor dat we met zoveel mogelijk autochtone Nederlanders deze test maken en onze scores, hoe laag ook, bekend maken. Stuur maar door die uitslagen! Ik zorg wel dat ze bij Donner komen. Ben benieuwd naar zijn uitslag…

Het komt goed met Libie

Even leek het erop dat de Arabische lente was gekaapt door extremistische lieden die op de puinhopen van het oude regime een islamistische haatstaat willen bouwen met veel sharia en weinig vrolijkheid. Maar vandaag zag ik deze foto en nu weet ik: het komt goed. Kwaadaardige geesten steken zodra ze aan de macht zijn al hun energie in het executeren van tegenstanders, het uitvaardigen van gruweldecreten en het ophangen van metershoge portretten van zichzelf. Wat je ze niet zo snel ziet doen is een tent opzetten en een 20 meter lange slagroomtaart bestellen. Wie zoiets bedenkt heeft op zijn minst nog een greintje guitigheid in zijn donder. Ik vind vooral die camouflagemannen schattig. Zo sta je achter op een pickup truck een raketwerper te bedienen, en zo sta je met slagroom in je baard in een tent te hopen op een tweede punt met kersje.

Maar zo’n grote taart is niet in een middag geregeld. Hier is over nagedacht, mischien al tijden terug. Ik zie het to-do lijstje al voor me:

-Wapens regelen (China?)
-Hassan’s pick-up lenen
-Tripoli innemen
-Khadaffi afslachten als het varken dat hij is
-Tent huren, bakkers bellen(niet vergeten: checken of ze zwarte marsepein hebben)

Geloof me, dat wordt een gezellige boel daar.

Nesteldrang

We zien de mens graag als paradepaardje van de evolutie. Maar eigenlijk is de evolutie bij ons op zijn best slechts oppervlakkig geslaagd. Dieren hebben daar geen last van. Als een dier evolueert, dan doet hij het ook met volle overtuiging. Voor terugkijken is geen plaats. Je ziet nooit een slingeraap weemoedig naar de zee staren, of een olifant naar gletsjers zoeken. Maar wij blijven maar last hebben van opborrelende oerinstincten die hun functie allang verloren hebben. Neem bijvoorbeeld nesteldrang. Gemengd met modern consumentisme zorgt dat voor aandoenlijk, maar volkomen irrationeel gedrag. Ikzelf en een groot deel van mijn omgeving hebben ons hier al reddeloos aan overgeleverd, en een nieuwe groep vrienden staat nu te trappelen om hetzelfde te doen. Ik kan ze waarschuwen, maar het zal niets uithalen. Tegenover oerkrachten sta je machteloos met al je logica. Maar je moet het met me eens zijn dat het absurd is:

Je wordt verliefd. Als het wederzijds is ga je vroeg of laat hokken. Je betrekt een betaalbaar klein stulpje van één etage en vult dat met spullen die je bij de kringloopwinkel en op de zolder van je ouders vindt. Spullen die wel een stootje mogen hebben. Zo houd je genoeg geld over voor leuke dingen. Daardoor ben je zelden thuis, dus de boel slijt nauwelijks.

Niks aan de hand. Maar op een dag kom je thuis en tref je je vriendin achter Funda aan. Voor je het weet zit je bij de Hypotheker en zeg je dingen als “als ik een extra dag ga werken en we niet naar Thailand gaan kunnen we het net betalen.” Dan volgt het maandenlang afstruinen van keukenconcurrenten, badkamergiganten, vloerenspecialisten en gordijnhallen. Eindeloos sleep je met staaltjes en lapjes, want het nieuwe bankstel moet wel bij de rustieke rooktint van je eiken vloer, maar ook bij je limekleurige gordijnen passen. Thailand zit er inderdaad niet in, zelfs België valt af. Uiteindelijk heb je het voor elkaar: alles strak in de verf en smetteloos nieuw. De tuin een oase van rust met knusse hoekjes, een vuurkorf en een waterpartij. Helemaal af, niks meer aan doen. Maar dan blijkt dat dit niet het einddoel was, maar slechts een voorbereiding op het echte werk: kinderen! Want voor je kind is alleen het allerbeste goed genoeg.

Je hebt nu dus een klein jaar om te genieten van je nieuwe interieur. Dat doe je in de verloren momenten tussen keihard werken en klussen (maar het was toch af? Ja, maar je vrouw is intussen zwanger en de hormonen brengen een vernieuwde nestelwoede met zich mee, dus nu moeten ook de plinten van de babykamer bij de tuinornamenten passen).

En dan is er een kind. Niks op af te dingen. Groter geluk bestaat niet. Maar de komende tien jaar zal al je harde werk teniet gedaan worden. De eiken vloer ligt permanent bezaaid met speelgoed, dus die zie je alleen nog als je met een dweiltje probeert te voorkomen dat de zoveelste kotsplek de wax uit je planken bijt. Autootjes en blokkenwagens veranderen je strak gelakte deurstijlen in een mislukt Piet Hein Eek ontwerp. Je platencollectie verdwijnt, met alle andere kostbaarheden die op reikhoogte staan, naar de zolder. Naast je lamslederen eetfauteuils verschijnt een triplex kinderstoel en je roomwitte Rivièra Maison buffetkast verdwijnt permanent achter een knalroze plastic speelhuis dat opa en oma niet konden laten staan op de rommelmarkt. Na één adrenalinemomentje wordt de vijver gedempt en de vuurkorf gaat de kelder in. De bloementuin wordt een trapveldje en het knusse zitje maakt plaats voor een gigantische droogmolen voor de pakweg driehonderd rompertjes die zo’n kind per week vol kwijlt en poept.

Voor je kind had het allemaal niet gehoeven. Die was minstens zo gelukkig geweest in je oude hok. Waar hij onbekommerd op tafel kon klimmen, glazen Fanta in de bank mocht omkiepen of eens lekker op het tapijt kon piesen. Denk daar aan, voor je aan je eerste huis begint. En doe het dan vrolijk toch.

In navolging van Occupy stop ik elke avond 5 minuten een augurk in mijn neus. Ik weet ook niet of het helpt, maar ik doe tenminste iets!

Koperprobleem opgelost

Nieuwe column! Las vanochtend in de krant een bericht waardoor ik ineens de oplossing voor het koperprobleem weet. Maar de wereld is er blijkbaar nog niet klaar voor… lees hier verder

Verhofstadt 2.0

Dat macht een corrumperend effect heeft op idealen is bekend. Daar hoef je geen Machiavelli voor te lezen. Je hoeft ook niet naar Zuid Amerika om iemand te zien veranderen van een revolutionaire strijder voor het volk in een zelfverrijkende nihilist. Iemand heeft idealen, krijgt eindelijk de macht om die idealen te verwezenlijken, maar merkt dan dat je iets van die idealen moet inleveren om je macht te behouden. Denk bijvoorbeeld aan de liberale premier die vanwege de broodnodige xenofobe en chistenfundamentalistische gedoogsteun ineens aan godsdienstvrijheid en winkeltijden begint te morrelen.

Is die weg eenmaal ingeslagen, dan blijkt het verkwanselen van idealen ook nog eens erg lucratief. Het is als linkse vakbondsman makkelijk trappen tegen het grootkapitaal zolang dat toch buiten je eigen bereik ligt, maar als het je ineens bij elke borrel op de schouder tikt met een interessant voorstel ligt dat toch anders. En dus zit ook Wim Kok nu tot zijn nek in de commissariaten. Daar is niets vreemds aan; het is de natuur.

Hier in de Lage Landen kennen we echter ook het omgekeerde fenomeen: een premier die tot zijn laatste dag in het torentje nooit betrapt kon worden op enig normbesef ontpopt zich daarna ineens als filantroop en mensenrechtenactivist.

We kennen natuurlijk allemaal het voorbeeld van Van Agt. Bedekte als premier alles wat bondgenoot Israël uitvrat met de mantel der christelijke liefde. Maar na zijn premierschap schopte hij alle heilige huisjes omver in zijn strijd voor de Palestijnse zaak.

En sinds zondag is daar ook Guy Verhofstadt. Jarenlang stond hij in België symbool voor de snoeiharde neoliberale lijn, die hem de bijnaam “Baby-Thatcher” opleverde. Daarnaast deed hij uitspraken over de islam die Filip Dewinter het schaamrood op de kaken bezorgden.

Maar hij was de regering nog niet uit of hij sprong op de bres voor arme Rwandezen, en sinds de crisis waakt hij over onze pensioencentjes. Wie hem zag in Zomergasten vergat al snel dat hier de fractievoorzitter van de Europese liberalen aan het woord was. Als een waar socialist pleitte hij voor sterke controle op de Europese markt. Hij trok fel van leer tegen hebzuchtige bankiers, populistische politici en xenofobie. Vol vuur verdedigde hij de multiculturele samenleving en haalde hard uit naar het Romabeleid van Sarkozy en de ommezwaai van Merkel.

Geconfronteerd met eerdere uitspraken gaf hij toe dat hij destijds gezwicht was voor effectbejag en verbond daar een aantal wijze lessen aan: Politici moeten niet volgen, maar leiden. Wie zwicht voor populisme en klakkeloos de waan van de dag volgt, helpt alleen de echte populisten in het zadel. En: politiek gebaseerd op één dominante identiteit die anderen ondergeschikt of minderwaardig maakt, eindigt in de gaskamers.

Ferme uitspraken. Maar waarom komen dit soort inzichten toch altijd pas als het te laat is? Ik hoop dat Rutte zondag heeft gekeken.

Gezichten

Door omstandigheden (vader geworden, rijbewijs gehaald, baan kwijt) heb ik het afgelopen jaar buitensporig veel voorlichtingsmateriaal van overheids-en andere instanties in handen gehad. En wat me opvalt, buiten het tenenkrommend infantiele toontje waarmee je consequent wordt aangesproken, is dat werkelijk overal een gezicht op schijnt te moeten.

Nu weet ik genoeg van reclame om te snappen dat het helpt als mensen zich met een product kunnen identificeren, of liever nog hun identiteit ermee kunnen opkrikken. Dankzij het granieten gezicht van de Marlboro Man geloofde iedereen dat een beetje Wildwest-ruigte op je afstraalde als je rochelend en reutelend je pakje peuken opentrok. Het zorgvuldig getypecaste Nutella gezinnetje liet zien hoeveel warmte en liefde er aan de ontbijttafel mogelijk was met de juiste pasta. En dankzij de vitaal fietsende Tenalady-vrouw hoefde je bij de eerste lekkages niet langer direct de euthanasielijn te bellen.

Om dit psychologisch effect in de vingers te krijgen hebben die reclamejongens ongetwijfeld peperdure privé-opleidingen gevolgd. De wereld van Postbus 51 lijkt tegenwoordig echter vooral bevolkt door vroegtijdige InHolland-verlaters die weinig meer hebben onthouden dan “Pleur er maar een hoofd op.” En dat doen ze dus. Bij alles.

Maar waarom? Haal ik eerder mijn theorie-examen omdat boven elke pagina dezelfde blonde krullenbol me toelacht? Een foto van een mooie bolide zou me meer motiveren. Ga ik me meer interesseren in mijn ongeboren kind dankzij de navelstarende zwangere dames in de folder? Helpt de collectie lachende allochtonen op de UWV website mij sneller aan een leuke baan? Ik durf het te betwijfelen. Toch wordt er belastinggeld aan uitgegeven. Waar is de studie die dit onderbouwt?

Als je echt wil zien waar ik het over heb, ga dan eens bij de dokter in de wachtkamer kijken. Daar staat een heel rek met brochures over elke denkbare ziekte, uitslag of psychische aandoening. Op iedere folder prijkt een ander gezicht. En hoe lang ik hier ook over nadenk, ik snap het niet. Als ik een stinkende schimmelinfectie had, zou ik daar ook informatie over willen als er geen sympathieke kop op die folder stond. En als ik het niet had, zou ik hem nog niet willen lezen al zat er een centerfold van een poedelnaakte Doutzen Kroes in.

Ik vraag me ook af hoe het werkt. Wie zijn die mensen? Waar vinden ze die? Wordt er bij elke folder een passend typetje op straat benaderd, of is er een gigantische database waar at random een hoofd uit komt rollen? Dat lijkt me ook erg. Dat je ooit je studiebeurs hebt aangevuld bij een schimmig modellenbureautje en jaren later in de wachtkamer jezelf ineens terugziet als ongewenst zwangere tiener, partner met een drankprobleem of het nieuwe gezicht van Gonorroe. Alsnog beroemd…

 

Toch maar even de proef op de som nemen. Wie wil er met zijn/haar hoofd boven dit stukje staan?*

 

*Met het plaatsen van een foto verleent u toestemming aan de auteur om deze tot in lengte der dagen door te verkopen. Tot de vaste afnemers behoren o.a. Pedofielenvereniging Martijn, Belangengroep Haliotosis en de fanclub van Patricia Paay…

De zieke schildpad van Ahmadinejad

De zieke schildpad van Ahmadinejad.

Een beter milieu…

We kennen intussen allemaal het principe greenwashing, waarbij bedrijven hun milieuvervuilende en mensonterende activiteiten onverminderd voortzetten en hun imago oppoetsen met een gerecyclede verpakking of een bijdrage aan een lokaal schooltje. Onze nationale trots Shell is er groot mee geworden. Maar ik heb nu een nog veel slinksere manier ontdekt waarmee bedrijven de bewuste consument een loer draaien. Ik heb er nog niemand over gehoord, dus aan mij de eer om het een naam te geven: greencashing. Het komt erop neer dat je je met een minimum aan inspanning en een te verwaarlozen impact een groen imago toe-eigent, terwijl -en dat is het geniale ervan- de klant het werk doet en de rekening betaalt, liefst met een fikse winst.

Ik werd me bewust van het fenomeen op de badkamer van een groot hotel. Ik realiseerde me dat zo’n beetje alle hotelketens boven de wastafel een briefje hebben hangen met de tekst:
“Het management van ….(naam hotelketen invullen) is erg begaan met het milieu. Wij verzoeken u daarom uw wasgoed te scheiden door gebruikte handdoeken op de grond te deponeren.”
“Kijk eens aan, dat is toch netjes” was mijn eerste reactie. Tot ik erover na ging denken. Ten eerste vroeg ik me af waarom iemand die zo begaan is met het milieu -en duidelijk de nodige professionele kwaliteiten bezit- ervoor kiest om zijn leven niet te wijden aan het redden van pakweg de bergchimpansee, maar aan het uit de grond stampen van lelijke molochen van hotels op de meest idyllische en kwetsbare stukjes aarde. Toen probeerde ik me voor te stellen hoe dit beleid tot stand was gekomen. Zou het management diepgaand onderzoek hebben laten verrichten naar de beste manier om hun diepgewortelde milieubewustzijn in hun bedrijfsvoering te integreren? En was de conclusie dat de grootste milieuwinst toch echt te boeken viel door van elke gast een handdoek minder te wassen? Ik denk het niet. Deze maatregel heeft namelijk twee andere kenmerken: hij kost weinig inspanning (een briefje ophangen) en levert extra winst op (minder was, dus kan er een wasvrouw a 3 euro per week ontslagen worden, waarbij nog wel de prijs van extra vuilniszakken in mindering moet worden gebracht omdat zij nu niet meer alle restjes uit de keuken mee naar haar hongerige familie neemt). Kortom: als het hotelmanagement eerlijk was geweest, had er op het briefje gestaan: “Het management van ….. zal het milieu aan hun reet roesten, maar we zijn wel erg begaan met het maken van veel winst. Bovendien hebben we al het water uit de hele provincie al opgebruikt voor het zwembad en de 18 holes golfbaan. Wij verzoeken u dan ook zo min mogelijk was te produceren. Ook vragen we u bij het vullen van de jacuzzi gebruik te maken van de flessen Evian a $12 uit de minibar.”

Vliegmaatschapppijen? Van hetzelfde laken een pak. De hele in-flight magazine staat vol met geweldige verhalen over CO2 neutraal vliegen. Maar waar het op neer komt, is dat je als passagier met gewetensbezwaren zelf en geheel op eigen kosten je uitstoot moet compenseren. Het enige dat de vliegmaatschappij voor je doet is een organisatie bellen die van jouw bijdrage wat indianen het regenwoud uit bonjourt om daar een nieuw rijtje bomen te planten. Ondertussen blijven ze wel gewoon vluchten naar Barcelona voor 4 euro aanbieden.

Maar je hoeft niet op reis om een fraai staaltje greencashing te kunnen ondergaan. Bij elke supermarkt kun je tegenwoordig voor een euro een tas kopen die bestaat uit voor hooguit 5 centen aan aan elkaar genaaid afval. Daarop staat dan groot het logo van de winkelketen met een tekst als “samen gaan we voor een beter milieu!” Ik loop dus van mijn eigen centen reclame te maken voor het groene imago van de grootgrutter, en het enige dat die ervoor hoeft te doen is zijn winst tellen! En vervolgens wordt ik bij elk bezoek aan diezelfde winkel gedwongen mijn door straatkinderen uit gebruikt wc-papier en aardappelzakken gebreide tas met niet-gerecycled plastic vol te proppen, omdat ze het blijkbaar nodig vinden elk koekje in op zijn minst drie lagen te verpakken. Wat nou, samen voor een beter milieu?

Uiteindelijk is het allemaal weer de schuld van de overheid. Want die zijn ermee begonnen. Weet u nog? “Een beter milieu begint bij jezelf.” De grootste leugen van staatswege sinds “U kunt weer rustig gaan slapen”. Een beter milieu begint helemaal niet bij jezelf. Met de beste wil van de wereld ben je nog maar een druppel op de gloeiende plaat. De overheid is de vlam die hem gloeiend houdt. En het bedrijfsleven gooit er nog maar eens een biefstukje op. Ze hebben het weer geflikt.

Elitenatuur

Dankzij staatssecretaris Bleker is het Nederlands weer een mooi nieuw woord rijker: Elitenatuur. In zijn vocabulaire heeft deze “natuur waarvoor je doorgeleerd moet hebben” een zeer negatieve lading. Volgens Bleker bestaat het hoogtepunt van Nederlands natuurschoon uit die rijtjes knotwilgen langs de eindeloze akkers vol round-up-resistente kuilmaïs waar de Hollandse bio-industrie zo lekker op draait. Natuur, zo vindt de bewindsman in wiens handen het lot van onze flora en fauna ligt, moet je aan de boeren overlaten. Ja hoor, natuurlijk, en de kinderopvang kun je het beste aan pedofielen uitbesteden.

Niet dat ik boeren zwart wil maken, maar de agrarische sector als geheel is er niet op gericht de Nederlandse natuur te beheren. Landbouw gaat er juist om natuur te onderwerpen.  Doel van de sector is het om zo efficiënt mogelijk een zo groot mogelijke hoeveelheid groente en vlees te produceren. Als dat langs een mooi groenstrookje kan graag, maar aan soortenrijkdom, natuurlijk evenwicht en ecologische hoofdstructuren heeft een boer geen boodschap. Die belemmeren hem alleen maar om nog meer akkerland te ontginnen, nog meer megastallen te bouwen en nog meer mest en gif te verspreiden. En dat wil Bleker nu veranderen. Het moet maar eens afgelopen zijn met die natuur die zijn gang maar gaat, waar we niks aan verdienen en waar de gewone burger soms niet eens mag recreëren!

Een belachelijk standpunt, vond ik. Maar omwille van de gefundeerde mening ben ik eens achter de gesloten hekken van zo’n stukje elitenatuur gaan kijken. Je weet niet wat je ziet. Edelherten en zwijnen lopen verwaand rond alsof de natuur van hen is. Waar varkens, spil van onze economie, het moeten doen met afval en restjes, houden allerlei gesubsidieerde onderkruipsels hier hele banketten van reerug, wilde paddestoelen, ganzenlever en patrijs. Nachtegalen en andere topzangers geven er gratis besloten concerten. En terwijl onze nertsenfokkers in de verdomhoek staan paraderen marters, vossen en dassen in de meest exclusieve bontjes over peperdure wildviaducten. Nu ik dit gezien heb, ben ik het met Bleker eens. Dit exclusieve feodale wereldje is niet meer van deze tijd. Afschaffen dus! Weg met de elitenatuur, lang leve de boerennatuur!

Nieuw gedicht geplaatst

Om in de vakantiestemming te komen: Regen, Malmedy

Doorroken

Met elk politiek besluit wordt het duidelijker: dit kabinet zou liever regeren over een land zonder bevolking. Bevolking is immers een risicofactor: een vat vol struikelblokken op weg naar een strakke boekhouding. Dat wordt maar ziek of het niks kost, dat wil maar vermaakt worden of in bossen wandelen, dat krijgt maar kinderen, soms zelfs met productiefoutjes, en dat weigert ook nog eens tot het graf te werken. Lastposten en kostenposten: dat zijn het. Maar helaas, zonder bevolking geen kiezers, dus moeten we er maar het beste van maken. En daarom doet dit kabinet zijn best om –à la Brave new world– een bevolking te kweken die volledig uit Henken en Ingrids bestaat: gezonde blonde arbeidskrachten, die met hun 16^e aan de slag willen, voor wie cultuur een dagje Madurodam is en milieu de hondenuitlaatstrook. Iedereen die niet in dit model past, die zoekt het zelf maar uit. Dat is pas rendement.

Maar helaas: ook Henk en Ingrid worden oud, en minder rendabel. Vroeger nam hun ongezonde levensstijl ze dan gewoon uit de productie, maar door decennialange voorlichting van linkse hobbykabinetten zitten Henk en Ingrid er op hun 65^e vaak nog fit en vitaal bij, klaar om nog jarenlang van het leven te genieten. Dit is met name de VVD een doorn in het oog. Daarom wil deze partij om te beginnen hulp bij het stoppen met roken uit het basispakket halen. Zoals VVD-kamerlid Mulder het zegt: ex-rokers leven langer en kosten de staat dus meer geld. Doorpaffen dus, voor het landsbelang! Denk aan de economie, oud worden is egoïstisch!

Het gaat me hier niet om het besluit zelf. Er zijn best argumenten te bedenken waarom rokers hun behandeling zelf zouden kunnen betalen. Maar die beredenering! Ik wil echt niet de zoveelste zijn die bij de eerste de beste rechtse regering vergelijkingen met 70 jaar geleden gaat maken. Maar ik kan toch echt geen recentere precedenten vinden van een kabinet dat het onrendabele deel van de bevolking zo in alle openheid dóód wenst, en daar ook nog eens beleid op voert. Wat is de volgende stap? Extra btw op de sportschool en Becel? Een insulineverbod? Na je pensioen geen operaties meer? Zo kan ik nog wel meer kostenbesparende maatregelen bedenken. Maar ik doe het niet. Ik wil mevrouw Mulder niet op ideeën brengen.  

post-itistische poëzie

Stel: je bent jong en je dicht. Wat zijn dan je opties? Vroeger was dat heel simpel: a) je bleef veilig in de kast, dichtte ’s avonds in bed en hoopte dat ouders en klasgenoten er niet achter kwamen, of b) je trok een ribjasje met elleboogstukken aan, zei de kans op een relatie of carrière vaarwel en leefde tot je veertigste op de kliekjes van je demente hospita, wachtend op je eerste dichtbundel in een oplage van 250.

Heel soms was dichten ineens even cool, als een Jim Morrisson of Kurt Cobain de schijn wekte dat je met een bleke smoel, een “niemand begrijpt mij’-blik en vage rijmen wel degelijk mooie meisjes kon versieren. Dan liet de grootste grijze muis uit je klas ineens zijn haar groeien, trok een jas van zijn opa aan en slingerde de meest onbegrijpelijke teksten de schoolkrant in. Maar een paar jaar later, als de held alweer aan een overdosis was overleden, ging de poëzie veilig terug in haar hokje bij de geitenwollen sokken en de ziekenfondsbril. De jonge dichter kroop weer met de zaklamp onder de deken, dromend van een publiek dat nooit bereikt zou worden.

Tot iemand op het briljante idee kwam om poëzie in een stoer urban jasje te hijsen. Met te grote hiphopmutsen, zonnebrillen en teksten over bitches maakten gymnasiasten elkaar tijdens poetry slams wijs dat ze wel degelijk ‘van de straat’ waren. Inmiddels is ook dit weer overgewaaid. Een nieuwe Lucebert heeft het niet opgeleverd, maar je kon als jongere voortaan tenminste wel uitkomen voor je literaire geaardheid.

Je zou dus verwachten dat het op internet intussen wemelt van de creatieve broedplaatsen voor jonge dichters. Tot mijn verbazing worden de meeste poëzie-fora echter vooral bevolkt door verveelde huisvrouwen met onverwerkte echtscheidingstrauma’s. Op poëzieavonden hangt ondertussen nog altijd de lucht van pijptabak en single malt. Is de jonge dichter weer terug in de schulp gekropen? Of zit die op social media die zo hip zijn dat wij er geen weet van hebben? Ik wist het niet. Maar nu weet ik het.

De jonge dichter, opgroeiend in het e-tijdperk, met de I-phone altijd binnen handbereik, schrijft gedichten op memobriefjes. Van die gele. Met balpen. Echt waar: onder de naam post-its poëzie bewijzen 8 tieners (vooral meiden: toeval of trend?) met het plakken van gedichten op bomen, lantaarnpalen, ramen en deuren dat poëzie ook gewoon leuk kan zijn. Via een professionele website(dat dan weer wel!) nodigen ze iedereen uit hetzelfde te doen.

Een schreeuwende aanklacht tegen de electronificatie van intermenselijk contact? Een voorbode van het post-digitale tijdperk? Stadsguerrilla om de publieke ruimte op te eisen voor creativiteit? Neuh. Gewoon: een meisje schreef een gedicht in de trein en dacht: “laat ik het hier eens opplakken, misschien dat het iemands saaie reis wat opfleurt.” En zo is het begonnen.

Ik hoop dat het aanslaat. Dat we straks overal gedichten kunnen lezen: op straat, in de bus, in de supermarkt. Wacht ik voor een stoplicht, dan wil ik een snel gedicht over onthaasten. Trek ik mijn vuilnisbak open, dan een mooie mijmering over vergankelijkheid. Aan de tap graag iets met humor en niet teveel dubbele lagen. Nederland schijnt 3 miljoen dichters te hebben, dus aan de slag allemaal! Plak ze in de lift, boven het urinoir, tussen de diepvriesgroenten en in de rij bij het postkantoor. Alleen niet in mijn bed. Want daar wil ik slapen. En dromen van mijn eerste dichtbundel, ooit, in een oplage van 250…

Ik kan natuurlijk niet afsluiten zonder mijn eigen post-it bij te dragen….

Post-its poezie

Nieuw gedicht geplaatst

Lees hier

Smac bestaat nog steeds!

Zie het net gewoon staan in de AH! Je schrijft het anders, maar qua recept zat ik aardig in de richting. Toch fijn dat de Keuringsdienst van Waren een oogje dichtknijpt bij produkten met zoveel antropologische waarde. Ik ben wel benieuwd: wie koop dit weleens (en durft het toe te geven)?

Macaroni-rel

Al voor officiële publicatie is er nogal wat publieke ophef ontstaan over de -al dan niet op waarheid berustende- verwijzing naar mijn mijn moeders macaroni in mijn laatste column. Natuurlijk hoop je altijd dat je columns het publieke debat aanwakkeren, maar of dat nu over je moeders kookkunsten moet gaan is een tweede. De keuken van moeders schijnt voor elke man de rots te zijn waarop hij zijn wereld bouwt, dus kritiek daarop is net zo’n taboe als -pakweg- Ghandi een sukkel noemen (wat hij natuurlijk wel was, met zijn zelf geweven kleedjes en ziekenfondsbrilletje).

Laat ik er daarom nog dit over zeggen: die vermeende macaroni uit mijn jeugd, mocht die ooit bestaan hebben, vond natuurlijk wel plaats in de jaren ’80. Dat waren andere tijden. De paprika was nog amper ontdekt. Verse kruiden bestonden nog niet. Je had zout,peper, nootmuskaat en kruidenmix in de varianten macaroni en nasi. Tagliatelle, fussili, penne, tortelinni, canneloni, farfalle waren onbekende exoten. Je had alleen van die kleine, glibberige elleboogjes. “Al dente” was een kookterm voor “nog een half uurtje doorpruttelen en dan is het gaar.” Olijfolie kenden we alleen uit horrorverhalen van familieleden over buikloop tijdens verre vakanties. In plaats van lamsgehakt, osso buco of wilde zalm hadden we Smack. Voor de jongere lezers: Smack is een tot snot gekookt en in lillende blokken geperst mengsel van slachtafval, beendermeel en vet in een vrolijk blikje. Wie er onder die omstandigheden überhaupt in slaagt haar gezin een smaakvol bord macaroni voor te zetten verdient al een standbeeld. En in mijn herinnering smaakte het altijd prima, al herinner ik me vooral het typische geluid van een bord macaroni. Als je er je vork in stak, hoorde je een smeuïg, smakkend geluid. Een beetje, maar niet helemaal, als een laars die loskomt uit de modder. Ik verzin dit natuurlijk, net als die macaroni.

Toen de jaren ’80 eenmaal voorbij waren heeft mijn moeder trouwens nog lokale furore gemaakt met een knolselderijschotel die als aftakelhap na het stappen de shoarmatent naar de kroon stak. En inmiddels heeft ze bij het maken van pasta een hele botanische tuin aan verse kruiden ter beschikking. Ik bedoel maar. Tijden veranderen.

Nieuwe column geplaatst!

We eten zoveel rotzooi maar halen we onze neus op voor een mooi ambachtelijk produkt als -pakweg- madenkaas.  Ofwel: waarom ik jaloers ben op culinair antropologen… lees hier

Nieuw verhaal: Vaderland

 Kort verhaal over de erfenis van de Vuile Oorlog in Argentinie Lees hier

  Hillen: zonder dat stomme vliegverbod hadden we die heli natuurlijk al lang teruggevonden!  #ongemeendeëxcuses

Op mijn douchegel staat: “ontwikkeld met atleten.” Het wachten is nu op smeerkaas ontwikkeld met siervogelkwekers.

5:00: Cue Vogels. 6:00: fade-in geluidsband ‘stadsrumoer’. 6:15 scène “krijsende dochter”. Camera, licht, actie! #slechtgeslapen the movie

liedje

Speciaal voor alle die-hard backpackers: ga toch ook eens gezellig naar Madurodam! Klaaglied van de Backpacker

Achter de schermen bij National Geographic

De waarheid achter al die documentaires over stoere presentatoren die zogenaamd in hun eentje de jungle intrekken op zoek naar authentieke, traditionele, inheemse, primitieve, in-harmonie-met-de-natuur-levende stammen…. Lees hier!

Nieuw: een kijkje in de Gijs Paaimans guide to rock-bottom hole-in-the-wall cuisine

Oftewel: Wat zou je krijgen als Johannes van Dam de derde wereld als werkterrein had? Als je ooit op een klein budget in een ontwikkelingsland bent geweest, herken je dit vast! Lees hier

column over de politiemissie in Kunduz!

Politie over de grens

‘Vandaag in ‘Politie op je hielen’ volgen we eens niet de verkeersagenten van Badhoevedorp, maar zijn we in Kunduz bij het kersvers door Nederland getrainde politiekorps. Één van hen is Mundir, en met hem lopen we een dagje mee.’
We zien een magere jongen in een te groot uniform met blinkende knopen zijn tanden bloot lachen. Hij staat aan de toegangsweg van de stad en controleert voorbijgangers.
Lees verder

gepost: Gilles de la Tourette (script voor fictieve sketsch)

-Goedenavond dames en heren. Vanavond te gast bij EO’s ‘de wil van god’ is Jos Maagland. En Jos, ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: jij hebt last van dwangmatig gedrag, toch?
Lees verder